Fólk veltir því stundum fyrir sér hvað eldri borgarar geri sér til dægrastyttingar. Við hjónin búum í Rangárvallasýslu og höfum yfirleitt nóg fyrir stafni, glápum á sápuóperur sem við sitjum oft yfir daginn langan.
Fyrir kemur að okkur leiðist fábreytileikinn eins og um daginn að við ákváðum að skreppa til Reykjavíkur. Við versluðum lítið eitt og settumst inn á kaffihús og spjölluðum.
Þegar við komum út var lögregluþjónn að skrifa sektarmiða. Við gengum rakleitt til hans og ég spurði hvort hann væri ekki til í að gefa eldri borgurum landsins smá séns? Hann lét sem hann sæi okkur ekki og hélt áfram að skrifa sektarmiðann, rétt eins og við værum ekki til.
Þetta æsti okkur upp og ég kallaði hann Nasistalöggu, möppudýr, fant og fúlmenni. Hann rétt leit á okkur, greinilega öskureiður og skrifaði svo annan sektarmiða, því bílinn var á of slitnum dekkjum.
Þá kallaði konan hann öllum illum nöfnum, skíthaus, hálfvita, sauðnaut og valdhrokagikk. Svo tók hann til við að skrifa þriðja sektarmiðann, því bílinn var óskoðaður.
Svona leið næsta korterið. Við úthúðuðum lögreglumanninum og hann nánast fjölritaði sektarmiðana og stakk þeim þegjandi og hljóðarlaust undir rúðuþurrkuna, en fjári var hann orðinn rauður í framan.
Okkur var svo sem slétt sama.
Við erum löngu hætt að keyra bíl, komum með strætó í bæinn, en grípum hvert tækifæri sem gefst til að skemmta okkur svolítið.
Það er svo mikilvægt fyrir fólk á okkar aldri!
Með kærri kveðju
Mía og Máni