Tólf eru synir tímans, sem tifa fram hjá mér,
Janúar er á undan með ár í faðmi sér.
Febrúar á fannir þá læðast geislar lágt.
Mars þótt blási’ oft biturt, þá birtir smátt og smátt.
Í apríl sumrar aftur þá ómar söngur nýr,
í maí flytur fólkið og fuglinn hreiður býr.
Í júní sest ei sólin þá brosir blómafjöld,
í júlí baggi er bundinn og borðuð töðugjöld.
Í ágúst slá menn engið og börnin týna ber,
í september fer söngfugl og sumardýrðin þver.
Í október fer skólinn að bjóða börnum heim,
í nóvember er náttlangt um norðurljósa geim.
Þótt desember sé dimmur, dýrðleg á hann jól,
með honum endar árið og aftur hækkar sól.
Steingrímur Arason